آلفردو جیمز «اَل» پاچینو (به انگلیسی: Al Pacino) (زادهٔ ۲۵ آوریل ۱۹۴۰) هنرپیشه آمریکایی و از برندگان جایزه اسکار است. منتقدان او را بهترین بازیگر تاریخ سینمای جهان می نامند.

زندگی :

آلفردو جیمز پاچینو در نیویورک متولد گردید و پدرش سالواتور پاچینو (زاده شهر کورلئونه) کارمند شرکت بیمه و مادرش رز پاچینو (دارای تبار آمریکایی-ایتالیایی) خانه‌دار بود. والدین او هنگام کودکی او از هم جدا شدند. پدربزرگ و مادربزرگ او در اصل اهل سیسیل بودند.

وی در دوران جوانی و در حالی که بیش از ۲۲ سال از زندگی‌اش نمی‌گذشت، مادرش را از دست داد. پاچینو پیش از مرگ مادرش، زندگی چندان لذت‌بخشی را پشت سر نگذاشته بود و چون والدینش خیلی زود از هم جدا شده بودند، مجبور شد به همراه مادرش به خانه پدربزرگش نقل مکان کرده و در آن‌جا اقامت کند.

بازیگری :

ورود او به عرصهٔ بازیگری را باید سال ۱۹۶۹ دانست. پاچینو در این سال در فیلم ناتالی و من ساخته فرد کو بازی کرد و دو سال پس از آن نیز در فیلم وحشت در نیدل پارک به نقش یک معتاد به هروئین بازی قابل قبولی ایفا نمود.اما بی شک نقطه تحول زندگی آل پاچینو زمانی بود که فرانسیس فورد کاپولا تصمیم به ساخت یکی از شاهکارهای تاریخ سینما یعنی فیلم پدرخوانده گرفت و نقش «مایکل کورلئونه» کوچک ترین پسر سالار دنیای تبه کاران دون ویتو کورلئونه با بازی مارلون براندو را به او واگذار کرد. در ابتدا کاپولا جک نیکلسون را برای ایفای نقش در پدر خوانده انتخاب کرد اما نیکلسون این پیشنهاد را رد کرد چراکه به گفته خودش نقش یک ایتالیایی را باید یک ایتالیایی بازی کند و با این کار ناخواسته بزرگترین شانس زندگی پاچینو را به او بخشید.پاچینو برای این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد که به آن نرسید. در سال ۱۹۷۳ او در فیلم‌های مترسک و سرپیکو بازی کرد. در فیلم مترسک ساخته جری شاتزبرگ وی در کنار بازیگر برجسته سینما جین هاکمن ، نقش آدمی سرگشته را ایفا نمود. این فیلم علی‌رغم بردن نخل طلای کن ، در آمریکا با نقدهای مثبتی مواجه نشد. اما بی شک مهم ترین دستاورد پاچینو در این سال حضور در فیلم سرپیکو ساخته سیدنی لومت بود که وی توانست در این فیلم جایزهٔ گلدن گلوب نقش اول مرد و نامزدی اسکار را از آن خود کند.

از دیگر بازی‌های چشمگیر پاچینو می‌توان به حضورش در فیلم‌های پدرخوانده ۲ (۱۹۷۴) ساخته تحسین برانگیز فرانسیس فورد کاپولا ، بعد از ظهر سگی (۱۹۷۵) به کارگردانی سیدنی لومت و فیلم و عدالت برای همه (۱۹۷۹) اشاره کرد. بازی آل پاچینو در پدرخوانده ۲ چنان تحسین برانگیز بود که مجله نیوزویک شخصیت مایکل کورلئونه را به عنوان بزرگترین نقش آفرینی یک بازیگر به نقش یک شخصیت سنگدل در تاریخ سینما عنوان کرد و بنیاد فیلم آمریکا نیز در سال ۲۰۰۳ ، این نقش را به عنوان یازدهمین شخصیت رذل (ویلاین) تاریخ سینما انتخاب کرد. پاچینو برای بازی در همه این فیلم‌ها نامزد اسکار شد ولی بدان دست نیافت. او می‌گوید:

«من برای اسکار بازی نمی‌کنم، چون بازیگری عشق من است، عشقی که هرگز نمی‌توانم رهایش کنم»

او برای بازی در فیلم‌هایی چون کرامر علیه کرامر (۱۹۷۹)، اینک آخرالزمان و متولد چهارم ژوئیه (۱۹۸۹) دعوت شد ولی او این پیشنهادها را قبول نکرد. هنگامی که کاپولا برای فیلم اینک آخرالزمان او را دعوت کرد، پاچینو در یک جمله پاسخ منفی به او داد: «من با تو به جنگ نخواهم آمد».

دهه ی ۸۰ برای پاچینو چندان خوشایند نبود و وی در کارهای ضعیفی چون انقلاب (۱۹۸۵) ساخته هیو هادسون و نویسنده ، نویسنده (۱۹۸۲) ایفای نقش کرد ولی بی شک مهم ترین دستاورد پاچینو در این دهه ، حضور در فیلم صورت زخمی (۱۹۸۳) به نقش تونی مونتانا ساخته برایان دی پالما بود که بعد ها به یک فیلم بسیار محبوب بدل شد.

دههٔ ۱۹۹۰ را برای باید دههٔ نوینی برای پاچینو دانست، زیرا او که پس از بازی در فیلم انقلاب (۱۹۸۵) برای چهار سال از سینما دور مانده بود. در فیلم دریای عشق (۱۹۸۹) بار دیگر خوش درخشید. از فیلم‌های معروف او در این دهه می‌توان به دیک تریسی، پدرخوانده ۳ (۱۹۹۰)، فرانکی و جانی (۱۹۹۱)، گلن گری گلن راس (۱۹۹۲)، راه کارلیتو (۱۹۹۳)، مخمصه (۱۹۹۵)، تالار شهر (۱۹۹۶)، وکیل مدافع شیطان (۱۹۹۷) ، دنی براسکو (۱۹۹۷) و خودی (فیلم) (۱۹۹۹) اشاره کرد. اما بی شک بهترین نقش آفرینی وی در این دهه، حضور او در فیلم بوی خوش زن در سال ۱۹۹۲ است که جایزه اسکار را برایش به ارمغان آورد. او در این فیلم ایفاگر نقش مرد نابینایی بود که عشق به همنوع را به بهترین شکل ممکن بیان می‌کند. علاوه بر جایزهٔ اسکار، جایزه گلدن گلاب نیز برای این فیلم از سوی منتقدان، به او اعطا شد. راجر ایبرت منتقد برجسته سینما این نقش آفرینی پاچینو را یکی از بهترین و پر مخاطره ترین کارهای زندگی وی توصیف می کند. در سال ۱۹۹۶ از سوی انجمن گوتام جایزه ویژهٔ یک عمر فعالیت هنری نصیبش شد و پیش از آن نیز از سوی فستیوال بین‌المللی فیلم سن سباستین اسپانیا، جایزه مشابهی به او اهدا شد.

او در سال ۲۰۰۲ در فیلم بی خوابی ساخته کریستوفر نولان ایفای نقش کرد. پاچینو در سال ٢٠٠٣ با حضور در دو اپیزود سریال فرشتگان در آمریکا ساخته مایک نیکولز توانست اکثرجوایز معتبر تلویزیونی را بدست آورد وی یک سال بعد در فیلم شکسپیری تاجر ونیزی بازی قابل قبولی را به نقش شایلاک ایفا نمود. اما پس از این فیلم روند کاری پاچینو در عالم سینما به صورت نزولی طی شده و کارهای وی کم تر مورد توجه منتقدان قرار گرفته است. حضور در فیلم تلویزیونی تو جک را نمی‌شناسی ساخته بری لوینسون شاید آخرین دستاورد مهم پاچینو در دنیای بازیگری باشد که وی توانست همه جوایز تلویزیونی از جمله امی و گلدن گلاب را بدست آورد. پاچینو در سال ٢٠٠٧ جایزه یک عمر دستاورد بنیاد فیلم آمریکا را نیز دریافت نمود.

امروزه آل پاچینو ، در کنار رابرت دنیرو ، جک نیکلسون و داستین هافمن به عنوان بزرگان بازیگری در سینمای مدرن شناخته می‌شوند.

سبک بازی :

پاچینو در بازیگری دارای سبک ویژه‌ای است و به واقع سرشار از استعداد است و به خوبی می‌تواند ایفاگر هر نقشی باشد. نکتهٔ برجسته در بیشتر بازیهای او این است که مخاطب را با خود همراه می‌سازد. صدای گرم و دلنشین او در بازی به پاچینو کمک فراوانی می‌کند، گویی اعضای بدنش همه هنگام بازی واقعاً بازیگر هستند.

کمتر بازیگری در سینمای جهان می‌توان سراغ گرفت که نظیر پاچینو قدرت بازی با چشم را داشته باشد. چشمان پاچینو قدرت صحبت کردن با مخاطب را دارد و می‌توان برق خاصی را در دیدگان وی احساس کرد. این یکی از امتیازات منحصربه‌فرد او است و فیلم پدرخوانده ۲ اوج بازی وی با چشمهایش به شمار می‌رود. قدرت و تأثیر نگاه او صحنه‌های جاودانه‌ای را در تاریخ سینمای جهان خلق کرده‌است. به‌عنوان مثال بازی استثنایی او در سکانس مرگ سولاتسو و پلیس خیانت کار در فیلم پدر خوانده ۱، استعداد بی نظیرش را به نمایش می‌گذارد.در فیلم بوی خوش زن شاهد یک شاهکار در عرصه بازیگری هستیم.نقشی که از آن به عنوان یکی از بیادماندنی ترین نقش های وی در سینما یاد میشود.آل پاچینو همواره مورد ستایش منتقدین و مخاطبین قرار دارد و اکثر نقش هایش از زیباترین و ماندگارترین های تاریخ سینماست.

در میان ستاره‌های هالیوود، بازیگران انگشت‌شماری چون مارلون براندو را می‌توان یافت که صدایی مانند او داشته باشند.

زندگی شخصی :

پاچینو تاکنون ازدواج نکرده‌است اما سه فرزند به او منسوب است که یکی از آنان دختری به نام جولی ماریاست (متولد ۱۹۸۸) که در پی رابطهٔ چندین ساله‌اش با مربی بازیگری آموزشگاه لی استراسبرگ، «جن ترنت»، به دنیا آمد و دو فرزند دیگر دوقلوهایی با نام‌های انتون و اولیویا هستند (متولد ۲۰۰۱) که آن‌ها نیز ثمرهٔ رابطه ناموفقش با «بورلی دی آنجلو» بودند.

منبع : ویکی پدیا